Ku*wa, k*rwa, kur*a

Książka zapowiadała się wspaniale i miałam w stosunku do niej bardzo wysokie oczekiwania, zwłaszcza po zachwycie „Nigdy, nigdy, nigdy” tej samej autorki. Nie do końca wiem, co tu poszło nie tak. Może chodzi o pewną powtarzalność, bo to już któraś z kolei książka, w której główni bohaterowie jadą na wakacje i w oderwaniu od codzienności pozwalają sobie na świadome odczuwanie emocji. Główna bohaterka nie ma praktycznie żadnych cech, poza tym, że jest WŚCIEKŁA, CAŁY CZAS WŚCIEKŁA NA WSZYSTKO I WSZYSTKICH. Z reguły lubię czytać o kobiecym gniewie, ale tutaj zupełnie nie przemówiła do mnie forma. I drażniły mnie bardzo krótkie rozdziały, zwłaszcza te, które były jedynie wyliczanką zdań rozpoczynających się tymi samymi słowami, np. jestem wściekła, bo… Albo: kocham moją córkę, ale… Przy piątym czy szóstym argumencie już traciłam tym zainteresowanie, bo przekaz już dotarł, nie trzeba było aż tak mocno rozmieniać się na drobne.
Końcówka nieco zrehabilitowała tę książkę w moich oczach, ale wciąż nie dodam jej do moich ulubieńców. Poleciłabym ją czytelnikom, którzy nie mają do czynienia z tego typu tematyką zbyt często, bo wierzę, że ta historia może otworzyć oczy. Tylko że moje są otwarte już wystarczająco szeroko, by dostrzec coś nowego i świeżego w tej lekturze.