Loft

Loft

Tajemnice.
Sekrety.
Zapytania znaki.
W głowie się tłoczą.
W umyśle rozpychają.
W duszy zakorzeniają.
Ich brzemię niszczy.
Po kawałku, kawałeczku.
Spokój odbiera.
Wysysa go. Kradnie. Aż on umiera.
Spirala tajemnic owija się. Kręci. Obraca.
Wokół szyi zaciska. Mocno. Tak mocno.
Wokół zmysłów i serca. Intensywnie.
Oni w nią brną. Na oślep.
Wpadają jak w pułapkę.
W teatrze swojego życia grają role.
Tylko role. Maskami zasłaniają swoją prawdę.
Nie potrafią inaczej.

Przeszłość za nimi kroczy.
Puka. Stuka. Do drzwi duszy kołacze.
Nie odejdzie, póki nie wybrzmi.
Nie odpuści, póki się nie wyłoni.
Z mroku. Z ciemności. Z tamtych wyborów.
Przyniesie strach. Lęk. Paranoję.
Ale nadzieję pozostawi. Że się uda.
Zapomnieć. Uciec. Oderwać.
Zły czas za sobą zostawić.
Złe decyzje pogrzebać.

Loft.
Apartament.
Pełen elegancji, a wypełniony kłamstwem.
Niby nowoczesny, a duchem samotności owiany.
Niby piękny, a tak bardzo brudem fałszu się mieniący.
Wyziera z niego niepokój, który serca mury osacza.
Wypływa z niego napięcie, które dusi. Mocno przylega.
Lepi się do skóry. Klei do zmysłów. Lgnie do emocji.
Aura tutaj taka gęsta. Taka mroczna. Taka niespokojna.
Przepełniona domysłami. Podejrzeniami. Założeniami.
Igraniem z prawdą, która i tak wybrzmi.
Nieważne czy prędzej, nieważne czy później.

„ Loft ” osacza czytelnicze zmysły. Karmi je niesamowitym klimatem. Pyta o role, jakie odgrywa człowiek na życiowej scenie. O strachem przed samotnością i potrzebą bycia przy kimś opowiada. Snuje opowieść o ludziach, którzy gubią się, plączą w kłamstwie i niedopowiedzeniach. Które przynoszą tragedię.