Mężczyzna imieniem Ove

Mężczyzna imieniem Ove

„Wielu ludzi nie potrafi żyć z osobą, która ceni sobie samotność. Ci, którzy sobie sami z samotnością nie radzą, odbierają to jako zagrożenie”.
Ove powie Wam, że smutek to przedziwna sprawa. On już wie, że przychodzi w życiu człowieka taka chwila, kiedy uświadamiamy sobie, że więcej życia mamy się już za sobą niż przed sobą. Coś nagle pęka w tym człowieku, który pochował jedyną osobę jaka kiedykolwiek go rozumiała. Nie potrafi pogodzić się z jej odejściem. Wracają wspomnienia.
Popołudnia w słońcu z czyjąś dłonią w swojej dłoni.
Zapach świeżo rozkwitłych rabatek.
Niedziele w kawiarni.
„Kiedy się kogoś utraciło, człowiek tęskni za dziwnymi rzeczami. Małymi rzeczami. Uśmiechami. Sposobem, w jaki obracała się w śnie na drugi bok. Przemalowywaniem dla niej pokoju”.
Ponoć wszystko dzieje się w naszym życiu po coś, lecz czasem zrozumienie tego przychodzi po pewnym czasie. Ove nigdy nie lubił towarzystwa ludzi. Po śmierci żony w domu montuje hak i postanawia skończyć ze sobą. Spokój samotnego mężczyzny budzą nowi sąsiedzi z dziećmi. Cudzoziemka w ciąży i jej mąż w humorystycznym stylu wkraczają w życie głównego bohatera i burzą jego spokój. Tutaj smutek miesza się ze wzruszeniem, rozgoryczenie ze śmiechem, złość z radością. Autor na przykładzie głównego bohatera nie tylko zagłębia się w temat samotności i nieuchronnej starości, ale pokazuje też, że to życie jest komuś potrzebne. Zdobyta życiowa wiedza ma swoją wartość nawet w obliczu zmieniających się czasów.
„Wszędzie cała masa facetów z przyoszczędzoną bródką, którzy zmieniają pracę, zmieniają żony i zmieniają marki samochodów. Tak po prostu. Kiedy im pasuje”.
Piękna życiowa historia o cichym człowieku, trochę dziwacznym i zagubionym. O miłości prawdziwej, oddanej, takiej zwyczajnej i trwałej.
„Co to za miłość, która porzuca kiedy ktoś jest słaby? Która zostawia drugiego kiedy robi się ciężko? Powiedz mi jaka to jest miłość? jej głos wibruje smutkiem na granicy załamania”.