Mężczyzna imieniem Ove

„Wystarczy tylko jeden promień słońca, żeby przepędzić cienie.”
Tak mawiał pewien mnich imieniem Franciszek, a ona to wcielała w życie, była jego przeciwieństwem, zawsze radosna, kochała książki, muzykę i wszystko co abstrakcyjne, a on złota rączka był człowiekiem konkretu. Dobrali się jak w korcu maku, ponoć przeciwieństwa się przyciągają. Był człowiekiem czerni i bieli. Sonia była kolorem. On lubił proste linie i jasne komunikaty, a ona uważała, że on tańczy w środku.
A spotkało ich tyle zła i cierpienia, że każdy by zwątpił. Więc on próbuje się przenieść „piętro wyżej”, ale za każdym razem ktoś mu przeszkadza.
Płakałam i śmiałam się na przemian.
👉Bo to bardzo wzruszająca powieść. O przeznaczeniu, które wszystkimi drogami prowadzi nas do celu.
Przed jej poznaniem wcale nie żył, jak Mistrz z książki Bułhakowa. Wierzył, że kot może mieć 9 istnień, jak kot Behemot, który udowodnił, że nie ten złym jest człowiekiem, który za takiego uchodzi.
👉Naiwny, a wielu powiedziałoby głupek, mi skojarzył się z Forrestem Gumpem. Miał zasady i wadę serca, a potrafił zakochać się od pierwszego wejrzenia i kochać za dwóch.
👉Każdy człowiek powinien wiedzieć o co walczy. A Ove walczył z całym światem, z urzędnikami, ze złodziejami, ale z rakiem nie dało się walczyć.
👉To piękna opowieść o miłości sięgającej poza grób, o pokonywaniu uprzedzeń, o przyjaźni, o męskości, o poświęceniu i determinacji, o walce z opresyjnym systemem społecznym, z urzędami, które chciały z niego zrobić wariata jak w „Mistrzu i Małgorzacie”.
👉Wątki humorystyczne związane z samochodami rozbawiły mnie do łez ponoć mężczyzna wyraża uczucia przez samochód.
👉Narracja poprowadzona z perspektywy naiwnej dodaje historii kolorów, od razu poznajemy dwa oblicza Ovego, to „zgreda”, które widzą bezduszne „białe koszule” i to człowieka o wielkim sercu, które widzą wszyscy jego sąsiedzi oraz wyrzutkowie społeczni. Retrospekcje, czyli wspomnienia układane jak puzzle, pogłębiają psychologicznie kreację postaci.
👉A pointa jak u Szymborskiej: „Umrzeć tego nie robi się kotu, bo co ma począć kot w pustym mieszkaniu”.

Mężczyzna imieniem Ove

„Wielu ludzi nie potrafi żyć z osobą, która ceni sobie samotność. Ci, którzy sobie sami z samotnością nie radzą, odbierają to jako zagrożenie”.
Ove powie Wam, że smutek to przedziwna sprawa. On już wie, że przychodzi w życiu człowieka taka chwila, kiedy uświadamiamy sobie, że więcej życia mamy się już za sobą niż przed sobą. Coś nagle pęka w tym człowieku, który pochował jedyną osobę jaka kiedykolwiek go rozumiała. Nie potrafi pogodzić się z jej odejściem. Wracają wspomnienia.
Popołudnia w słońcu z czyjąś dłonią w swojej dłoni.
Zapach świeżo rozkwitłych rabatek.
Niedziele w kawiarni.
„Kiedy się kogoś utraciło, człowiek tęskni za dziwnymi rzeczami. Małymi rzeczami. Uśmiechami. Sposobem, w jaki obracała się w śnie na drugi bok. Przemalowywaniem dla niej pokoju”.
Ponoć wszystko dzieje się w naszym życiu po coś, lecz czasem zrozumienie tego przychodzi po pewnym czasie. Ove nigdy nie lubił towarzystwa ludzi. Po śmierci żony w domu montuje hak i postanawia skończyć ze sobą. Spokój samotnego mężczyzny budzą nowi sąsiedzi z dziećmi. Cudzoziemka w ciąży i jej mąż w humorystycznym stylu wkraczają w życie głównego bohatera i burzą jego spokój. Tutaj smutek miesza się ze wzruszeniem, rozgoryczenie ze śmiechem, złość z radością. Autor na przykładzie głównego bohatera nie tylko zagłębia się w temat samotności i nieuchronnej starości, ale pokazuje też, że to życie jest komuś potrzebne. Zdobyta życiowa wiedza ma swoją wartość nawet w obliczu zmieniających się czasów.
„Wszędzie cała masa facetów z przyoszczędzoną bródką, którzy zmieniają pracę, zmieniają żony i zmieniają marki samochodów. Tak po prostu. Kiedy im pasuje”.
Piękna życiowa historia o cichym człowieku, trochę dziwacznym i zagubionym. O miłości prawdziwej, oddanej, takiej zwyczajnej i trwałej.
„Co to za miłość, która porzuca kiedy ktoś jest słaby? Która zostawia drugiego kiedy robi się ciężko? Powiedz mi jaka to jest miłość? jej głos wibruje smutkiem na granicy załamania”.