Rój

Rój

bajkowym smutkiem ukołysana
moja dusza
w romską opowieść zasłuchana
tak że serce się wzrusza

pod materiałem w kwiaty schowana
dziewczynka mała
i gdzieś tam spódnica zaczarowana
i czyjaś dusza zadrżała

na wnętrzu dłoni słoneczko rysowane
by dziecięce serce nie płakało
w jej umyśle na zawsze niezapomniane
by o matczynej obecności pamiętało

tam na torach zostało cierpienie
duszę pokrył smutku żal
tam o Karmence brzmi wspomnienie
może to ona wciąż patrzy w dal

tak jak wosk ma kolor złota
choć w ulu ciemność niezmierzona
tak w słabości się człowiek miota
a w roju pszczół nadzieja i ochrona

Kroczę ścieżką romskiej opowieści. Słyszę jej szept. On dociera do mnie mocno. Intensywnie. Wyraźnie. Zanurzam się w jego otchłani. Doświadczam tę bajkę. Chłonę. Chwytam ją mocno. Dla siebie. Dla niej. Dla Karmenki. Dla tej dziewczynki. Schowanej pod spódnicą w kwiaty. Słyszącej obietnicę o żółtych landrynkach. I latającej spódnicy. Wyciskam ten smutek. Poruszenie. I łzy za tą małą romską dziewczynką.

Bajka Zouszki to punkt wyjścia. Do nich. Do tych ludzi. Do ich splątanych dróg. Do tego, co przeżyli. Co noszą w swoich duszach każdego dnia. Ktoś umarł kiedyś. Ktoś umiera teraz. Ci, którzy zostają, zmierzyć się muszą przeszłością. I z jej krzykiem o sprawiedliwość. Bo niezawinione ostatnie tchnienie dopomina się o prawdę. Konsekwencje. I o karę. Kiedy czas nadejdzie, ona się dopełni.

Pokruszeni. Pochłonięci. Poturbowani. Roztrzaskani. Rozdarci przeszłością. Przepełnieni tamtymi chwilami. Ludzie.
Tu smutek pierwsze skrzypce gra. I ból. I piękno ludzkiego mroku.

W jej sercu tysiące pszczół. Na małej rączce z drzewa słońca gałązka. We włosach siwe pasmo. W starszym człowieku determinacja i rozpadlina żalu. Wiele tutaj emocji trudnych. Ale pięknych. Tak bardzo pięknych.

Serca dygot.
Żalu ukłucie.
Drżenie duszy.
Jak trzepot pszczelich skrzydełek.
Smagnięcia poruszenia.
Muśnięcia wzruszenia.
Jak widok nadziei światełek.

„ Nie sposób przecież żyć, gdy się choruje na umieranie ”.

Ogromnie polecam.

Za ulami, za lasami

Dawno, dawno temu. Za ulami, za lasami. Mieszkali mali ludzie. I w te małe ciałka. Naczynka. Kruche. Bezbronne. Zły świat wlewał to, co miał. Czym był. Wlał gęstą pogardę. Lepką wrogość i nienawiść.

Dzieci chłoną rzeczywistość. Napełniają garstki tym, co dostają. Może to być czułość słodka jak miód. Nadzieja. Blisko i ciepło. Może to być niechęć. Pusto i zimno. Śmierć.
Później rosną. Pełne tego, czym zostały nakarmione.

Inny to zawsze intruz. Zbyt kolorowy. Zbyt wyjątkowy. Zbyt smutny. Intruz to szerszeń. Zagrożenie. Intruza się nie oswaja. Trzeba go zniszczyć. W intruzie bije serce. Być może ma mamę i lubi landrynki. Być może trudno mu zasnąć bez kogoś.

Kiedy „na zawsze” zmienia się w „już nigdy”. Znienacka. Gwałtownie. Łapczywie chwytam wszystko. Z czego da się odmalować człowieka. Z czego można ulepić bliskość. Czym można zdławić tęsknotę. Boję się. Nie zostawiaj mnie. Zawsze będziesz? Zawsze to ty.

Codziennie walczę. Żeby pamiętać jej twarz. Żeby nie wyblakła w promieniach słońca. One nadal uparcie mnie muskają. Nie chcę ich. Żeby pamiętać jej głos. Dopóki słowa nie zamienią się w głuche brzęczenie. Ja nie mam siły, a to nie ma sensu.

To ogromna moc. Zbudować świat, mroczny, trudny, cudny. Każdy jego element obracać czule, przyglądając mu się. Weronika pozwala im niespiesznie kwitnąć. Postaciom. Emocjom. Opowieści.

Wszystko w tej historii jest jak kolorowe szkiełka. Chwytam je, wystawiam na słońce. Żeby mogły lśnić i mienić się kolorami. Żeby poczuć, że potrafią skaleczyć. Że mają krawędzie. Miękkie i gładkie. Ostre i niebezpieczne. Moje.

Nie ma takich skrzydeł, których trzepot jest na zawsze. Nie ma takich dłoni, które dotrzymają obietnicy. Nigdy cię nie opuszczę. Nie ma takich słów, które po wypowiedzeniu znikną.

Pustka. Strata. Żal.
Poświęcenie. Zemsta. Tajemnica.
Samotność.

Rój rozdziera. Obnaża. Koi i tuli. Rój jest magiczny. Niesamowity.
Rój. To. Złoto.
Bardziej czuję, niż czytuję.
Zachwyt.

Dopięta na ostatni guzik

🐝 Pierwsze co mnie w nim urzekło to język i dbałość o szczegóły. Styl pisania autorki jest prosty i barwny, a w jej fabule wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Nie ma tu przypadków, luk fabularnych czy przeskoków „na łatwiznę”. Bohaterowie są charakterni, wprowadzeni szybko ale z planem, więc nie sposób się pogubić w tym kto jest kim. Obstawiam, że w poprzednim wcieleniu była pająkiem i dlatego teraz serwuje nam w swoich książkach tak wiele różnych postaci, których losy potrafi spleść w mroczną i tajemniczą sieć.

🐝 „Rój” to książka, o której nie da się zapomnieć, tak jak i przeszłość nie dała się zapomnieć jej bohaterom. Autorka porusza tematy, które wywołują wiele emocji dzięki czemu przez książkę się nie płynie, ją się boleśnie przeżywa. A zakończenie, którego nigdy byście się nie domyśli, wyrywa serce i sprawia, że nic już później nie będzie takie samo.

🐝 Po zamknięciu ostatniej strony pierwsze co przyszło mi na myśl to stwierdzenie „ależ to było kompletne”. Weronika pierwszym zdaniem wprowadziła mnie w chaos, kazała zamknąć oczy i podążać za nią. I przyznaję, że zaopiekowała się moim zamiłowaniem do skomplikowanych i nieoczywistych powieści jak królowa swoimi pszczołami, delikatnie ale stanowczo.