Szept

"Musisz mieć coś, w co wierzysz. (...) Jeśli nie wierzysz w Boga, uwierz w drugiego człowieka."

Bardzo łatwo potrafimy ocenić drugiego człowieka, wcale go nie znajac i nie wiedząc, jaka może kryć sie za nim historia. Ten problem jest również przestawiony w książce, o której z wielką przyjemnością piszę dziś kilka słów.

Autorka w tej powieści zgrabnie połączyła przeszłość z aktualnymi wydarzeniami, a mianowicie dawne życie i zaginięcie Anny Janik z życiem i śmiercią Kai Dolnej, która miała miejsce przed kilkoma dniami. Natomiast cała akcja ma miejsce na terenie Iławy i okolic, w przefantastycznie przedstawionych sceneriach Jezioraka. A jeśli chcecie dowiedzieć się, co i w jaki sposób łączy obie bohaterki, musicie koniecznie sięgnąć po ten tytuł!

Ze swojej strony musze szczerze przyznać, że na początku miałam duże trudności, by poukładać wszystkie wątki i każdego z wymienionych bohaterów. Ciężko było przebrnąć przez pierwsze rozdziały, ponieważ mój umysł nadmiernie wszystko analizował i próbowałam na stracie przewidzieć zakończenie. Autorka od razu wrzuca czytelnika na „głęboką wodę”, serwując od początku wielką ilość zdarzeń, zagadek i niejasności, które dopiero pod koniec czytania zgrywają się w jedną całość. Mimo, że akcja tej powieści wolno nabiera tempa, to mamy do czynienia z bardzo bogatą płaszczyzną psychologiczną i super wykreowanymi, różnorodnymi bohaterami, a do tego nieustannnie, w trakcie czytania, towarzyszy nam niepokój i wielkie napięcie. Autorka genialnie potrafi wprowadzić nas w opisaną historię. Sama miałam ciągłe wrażenie, że jestem uczetnikiem danych wydarzeń, które bardzo dokładnie obrazowały się w mojej głowie. To jest niesamowity dar i umiejętność, by sprawić, że czytający czuje się jednym z naocznych świadków opisanej historii! Wisienkę na torcie stanowi zakończenie, które dzięki umiejętnym zwrotom akcj, było nieprzewidywalne.

W mojej ocenie jest to bardziej thriller, ale taki, który do końca trzyma w napięciu i nawet po przeczytaniu siedzi w głowie i nie daje o sobie zapomnieć. Opisana historia łapie za serce i wzbudza naprawdę wiele emocji.

Jestem pod wielkim wrażeniem tego jak Weronika Mathia przygotowała się do napisania tej książki. Chyle czoło i bardzo doceniam fakt, że jest ona tak mocno dopracowana i przemyślana pod każdym względem. Do tego, to jest dopiero druga napisana przez nią książką i to na baaaardzo wysokim poziomie.
Wielkie gratulacje!

"Wzruszyłam się. Chciałam zrobić coś, żeby to zapamiętać."

Do Szeptu podeszłam z obawą i ostrożnością. W sposób, w jaki wchodzi się w relację, na której bardzo nam zależy. Oby to kruche piękno między oddechami nie umknęło niepostrzeżenie.

Bardzo czekałam na drugą książkę Weroniki, a po Żarze wiedziałam doskonale, że Szept może się znaleźć “zbyt blisko skóry”. I tak było.

Jest to naprawdę cudna opowieść. Delikatna. Oniryczna. Magiczna. Nie bez przyczyny Weronika potrafi otulać słowami. Nęci i przyciąga, nawet opisując najmroczniejsze zakamarki ludzkiej duszy. Plecie tę opowieść niespiesznie, ale pięknie i czule.

“Jakby rozebrała mnie na części i wyciągnęła na wierzch wszystko, co miękkie”.

Szept to kryminał niezwykle dobry. Konsekwentny. Zaskakujący. Z nieoczywistą intrygą. Postaci angażują: bałam się z nimi, żałowałam ich decyzji i tęskniłam. Zakończenie zupełnie mnie zaskoczyło. Ale to, co zostanie na długo, to refleksja, której nie mogę się pozbyć.

Mamy w sobie tak niewiele przestrzeni na odmienność. Zbyt mało robimy, żeby kogoś zrozumieć. Zmienić perspektywę. Spojrzeć na świat przez nie swój pryzmat. Ta niezgoda na inność może być tragiczna w skutkach.

Ich bezbronność dosłownie bolała. Ich krzywda nie miała głosu. Byli jak dzieci, ale nie było w tym nic uroczego czy rozkosznego. Bo nie pasowali. Wystawali poza kanon. Nieszablonowi, niezwykli, niewidzialni.

“Przypadek i nadzieja”. Nie ma żadnego przypadku w tym, ile proza Weroniki skradła czytelniczych serc. Mam nadzieję, że to się nigdy nie zmieni.

Szept mnie zachwycił i poruszył. Sowy. Piotr. Ania. Maki. Jezioro. Wierzba. Maks. Wyspa. Kaja. Szept. SZEPT.

“Wzruszyłam się. Chciałam zrobić coś, żeby to zapamiętać”.