Żyć szybko

"Żyć szybko", czyli o gdybaniu i radzeniu sobie ze stratą słów kilka

„Taka troche nijaka”.
„Przeczytać szybko”.
„Nie mam pojęcia, po co ona w ogóle powstała”.
„Trace wiare we francuska literature”.
To tylko kilka komentarzy, które próbowały mnie odwieść od „Żyć szybko” Brigitte Giraud. Na całe szczęście nieskutecznie!

„Żyć szybko” Brigitte Giraud to bardzo osobista książka. Pisarka powraca do wydarzeń sprzed dwudziestu lat – wydarzeń, które poprzedzały śmiertelny wypadek motocyklowy jej męża Claude’a. „Co by było gdyby…?” pyta autorka i stara się w tej książce rozprawić raz na zawsze z nieustającymi spekulacjami i irracjonalnymi wątpliwościami sprawiającymi, że żyje „w trybie przypuszczającym czasu przeszłego”. Giraud, poprzez szczegółową analizę wydarzeń z przeszłości, dzieli się swoim bólem i tęsknotą za mężem. Z każdej strony wypływa żal, smutek, złość, bezsilność, ale przede wszystkim ogromna miłość.

„Nie wczułam się w te tragiczne emocje, bo ich nie znalazłam”.
„[…] zabrakło mi w niej emocjonalności. liczyłam, że poruszy moje serce, zostawiając w nim ślad, ale niestety.. pozostała mi obojętna”.
Komentarze tak różne od tego, co ja sama czułam podczas lektury. Zastanawiałam się, dlaczego tak jest? Dlaczego ta opowieść niektórych w ogóle nie porusza, a innych wprost przeciwnie? Doszłam do wniosku, że osoby, które doświadczyły podobnego, nieodwracalnego cierpienia, mogą zupełnie inaczej odbierać tę książkę, niż te, które nie mają takich doświadczeń. Wynosimy to, z czym sami przyszliśmy. Historia i emocje Giraud mogą przywoływać nasze własne historie i emocje. Wtedy to gdybanie nie wydaje nam się już nudne i męczące, a połączenie obsesji, absurdu i racjonalności nie aż tak dziwne. My to wszystko bardzo dobrze znamy, bo mamy nasze własne „gdyby…”.

„Żyć szybko” Brigitte Giraud przyniosło mi ukojenie i utwierdziło w przekonaniu, że warto ufać swojej własnej intuicji.